ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ; - ΠΑΠΑΔΑΚΗ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ,

Τι είναι αυτό που δεν αντέχεται –εκτός από όλα; Πως ο ξενιστής γεννάει τον ξένο Επιτρέπεται οι κήποι μας να κοιτούν προς τα έξω; Γιατί τα κορίτσια βιάζονται;_x000D_ Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που διατυπώνει η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Παπαδάκη με τίτλο «Και ο κόσμος τις θα πει;» πιάνοντας το νήμα των λέξεων και επιχειρώντας μέσα από αυτές να δώσει λύση στο εξής πρόβλημα: Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δίνουμε βαρύτητα στο "τι θα πει ο κόσμος" και απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας μικρόκοσμους, προδίδοντας ό,τι υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτούς; _x000D_ Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που όλο λέει, τι λέει στα αλήθεια και πότε θα σταματήσουμε να τον ακούμε περισσότερο από την ίδια μας τη φωνή; Τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν μιαν άσκηση του ανθρώπου, που επιχειρεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ψηλαφώντας τον δρόμο από και προς τα μέσα και λεκτικό αντηχείο παράλληλα όλων των ανησυχιών της γυναικείας ύπαρξης που αγωνίζεται να πραγματωθεί πέρα από δοσμένους ρόλους και νόρμες._x000D_ Μια προσπάθεια αποτύπωσης της ιδανικής εκείνης συνθήκης κατά την οποία μάς επιτρέπουμε να ζούμε στον κόσμο μας διατηρώντας τη θέα στον κόσμο των άλλων και καταγραφής την ίδιας στιγμής αυτής της πορείας προσωπικής και έμφυλης χειραφέτησης._x000D_ _x000D_ «Υπάρχουν κάποιες μέρες_x000D_ πιο ήσυχες από τις άλλες_x000D_ που δε χτυπούν τηλέφωνα_x000D_ οι καμπάνες _x000D_ και οι φλέβες μας για ζωή _x000D_ εκείνες τις μέρες προσέχω μετράω ξανά και ξανά ό,τι έχω στις μύτες πατάω_x000D_ την ανάσα κρατάω_x000D_ και στον φόβο μου λέω_x000D_ αν έρθει_x000D_ κάπως έτσι θα είναι_x000D_ του θανάτου μου η βόλτα_x000D_ μια παχιά ησυχία_x000D_ να ξαπλώσουν πουλιά_x000D_ και εγώ πια απρόσεχτη»