ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ - ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ, ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ

Ξέρουμε πώς μοιάζει το Κακό _x000D_ χωρίς Θεό, στην εποχή μετά το θάνατό Του. _x000D_ Μοιάζει με άρρωστο φωτάκι _x000D_ που ξεκινά σ’ ένα σοκάκι σκοτεινό _x000D_ σαν κουδουνάκι στον αστράγαλο του νεκροθάφτη _x000D_ στις πόλεις της πανούκλας. _x000D_ Κανείς μην πλησιάσει. _x000D_ Μα νά, δειλά, όλοι ανοίγουν τα παράθυρα _x000D_ να δουν, περίεργοι, τι σέρνεται στον δρόμο _x000D_ κι αφήνουν να περάσει εντός, _x000D_ με ένα χάδι στις κουρτίνες, _x000D_ το μοχθηρό ετούτο φως _x000D_ που λαμπαδιάζει τα δωμάτια _x000D_ ανάβει τα καντήλια _x000D_ κάνει τα κτίρια να φωσφορίζουνε σκληρά _x000D_ και σκάβει στις εξώπορτες χάσκοντες τάφους. _x000D_ Το Κακό μετά το τέλος του Θεού _x000D_ μοιάζει με θάνατο ανούσιο _x000D_ σε κλίμακα μαζική, _x000D_ γενοκτονίες εθνοκαθάρσεις διακρίσεις _x000D_ ανθρωποβόρες μάχες για την κατάκτηση _x000D_ μιας νέας πηγής νοήματος και ηθικής _x000D_ το μέτρο όλων το άτομο _x000D_ το μέτρο όλων η κοινωνία _x000D_ το μέτρο όλων η ιδεοληψία _x000D_ το μέτρο όλων ποτέ το μέτρο – _x000D_ _x000D_ Ξέρουμε πώς μοιάζει το Κακό. _x000D_ Σκέψου. _x000D_ Σκέψου πώς θα ’ταν το Καλό· _x000D_ το Καλό σκέψου πως θα ’ταν _x000D_ σε κλίμακα μαζική. _x000D_