ΟΤΑΝ ΠΑΙΖΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ, ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΜΟΥ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΓΙΩΤΑ K.

"Διαβατάρικες σκιές στο σεντόνι της ζωής είμαστε." έλεγε συχνά ο πατέρας._x000D_ "Ας πορευόμαστε με γέλιο και τραγούδι. Κι όποτε σκοτεινιάζει ολότελα, _x000D_ χορό θα στήνουμε με το σκοτάδι. Αβάντι, μαέστρο!"_x000D_ φώναζε γελώντας κι άρπαζε την αγαπημένη του φιγούρα..._x000D_ _x000D_ Γινόμουν δώδεκα εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη _x000D_ που το σεντόνι όλων μας γέμισε ξαφνικά σκιές άγνωστες κι απειλητικές. _x000D_ Είναι ακόμα νύχτα όταν οι σειρήνες κλέβουν τον ύπνο μας... _x000D_ "Ξυπνήστε, Κολλητηράκια μου, έχουμε πόλεμο." _x000D_ _x000D_ Κάπου στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1940, _x000D_ ένα αγόρι συναντά την Ιστορία και πορεύεται μαζί της... _x000D_ _x000D_ _x000D_ Προλογίζει η συγγραφέας Αγγελική Βαρελλά. _x000D_ Αφηγείται ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης.