«ΑΡΓΑ, ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ», ΕΙΠΕ Ο ΒΡΑΔΥΠΟΥΣ - CARLE, ERIC,

Αργά, σιγά, σιγά, ένας βραδύπους σύρθηκε στο κλαδί ενός δέντρου._x000D_ Αργά, σιγά, σιγά, ο βραδύπους έφαγε ένα φύλλο. _x000D_ Αργά, σιγά, σιγά, αποκοιμήθηκε._x000D_ Αργά, σιγά, σιγά, ο βραδύπους ξύπνησε._x000D_ Όλη τη μέρα, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο._x000D_ Όλη τη νύχτα, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο._x000D_ Ακόμα κι όταν έβρεχε, ο βραδύπους κρεμόταν ανάποδα στο δέντρο._x000D_ _x000D_ Γιατί πάντα να βιαζόμαστε; Γρήγορα. Γρήγορα. Γρήγορα. Τρέχουμε απ’ το ένα μέρος στο άλλο. Παίζουμε παιχνίδια στο κομπιούτερ και μετά –φρσστ!– πατάμε το κουμπί για να δούμε τηλεόραση. Και τρώμε κάτι στα αρπαχτά. Όλοι μας λένε να βιαστούμε!_x000D_ _x000D_ Κάνε γρήγορα! Ο καιρός περνά! Πάτα γκάζι! Και μένει ελάχιστος χρόνος για να δούμε τους φίλους μας, να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξουμε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Κι όμως, κάτι –έστω και λίγο– θα μπορούσαμε να μάθουμε από τον καλοκάγαθο βραδύποδα που σέρνεται σιγά, σιγά κι αργά πάνω σ’ ένα κλαδί, τρώει λίγο, κοιμάται πολύ και ζει μια ήρεμη ζωή.