ΔΙΠΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ, ΑΛΕΞΗΣ

[Inferno, XIII]_x000D_ _x000D_ Με το θάνατο ανοίγει η ψυχή_x000D_ πέφτουν τα σπόρια της στη γη_x000D_ τα παίρνει ο άνεμος μακριά και τα σκορπίζει_x000D_ τα καίει ο ήλιος κι η βροχή τα μαλακώνει_x000D_ και τα τρώνε τα πουλιά_x000D_ κι ένα στον κάτω κόσμο φτάνει και φυτρώνει_x000D_ _x000D_ Στο σκοτεινό το δάσος το απέραντο βλασταίνει_x000D_ που δεν το φτάνει φως κι ο ήλιος δεν το βλέπει_x000D_ στα δέντρα ανάμεσα που βλάστησαν τα σπόρια των ψυχών_x000D_ που σείονται χωρίς αέρα_x000D_ Στον πάνω κόσμο ακούεται το θρόισμα_x000D_ σαν άηχος παλμός στων ζωντανών τα σπλάχνα_x000D_ _x000D_ Από τις Σπουδές στη Θεία Κωμωδία_x000D_ _x000D_ _x000D_ ***_x000D_ _x000D_ Χωρίς εσένα η θεότητα θα ήτανε βουβή_x000D_ σαν μαύρη τρύπα_x000D_ κλεισμένη μες στον άπειρο εαυτό της_x000D_ _x000D_ Κι εμείς_x000D_ άγγελοι κι άνθρωποι_x000D_ θα ήμασταν αγνώριστοι_x000D_ χωρίς την οικειότητα με το άγνωστο_x000D_ απ’ όπου έρχεται το νόημα σε μας_x000D_ _x000D_ Μας προφυλάσσεις_x000D_ απ’ την παραφροσύνη και την άνοια_x000D_ μας ευλογείς να πορευόμαστε_x000D_ ανάμεσα στη μία και την άλλη_x000D_ _x000D_ Μέγας είσαι κύριε_x000D_ _x000D_ Δικαίως εκρίθης_x000D_ εκκαθαριστής_x000D_ ουρανού και γης_x000D_ _x000D_ Από τις Σπουδές στον Χαμένο Παράδεισο_x000D_